Wprowadzam się w świąteczny nastrój #2

Oglądania mniej lub bardziej świątecznych filmów ciąg dalszy i nadal będą to filmy animowane, bo tak jak Keviny czy poczynania Johna McClane'a są ponadczasowe. Piję więc herbatę za herbatą, obżeram się czekoladowymi mikołajami, raczę się wiśniową nalewką i zabieram się za spisywanie tego co zobaczyłem w dzisiejszy, świąteczny poranek.

"Grinch: świąt nie będzie" z Carrey'em w roli głównej, podczas któregoś ze świątecznych obiadów, kilka lat temu, wymęczył mnie i moją rodzinę niemiłosiernie. Sądziłem, że moja znajomość z zielonym Ktosiem skończyła się na zawsze. A jednak. Skusiłem się na pierwowzór - "Grinch: Świąt nie będzie" z 1966 roku i jestem zadowolony. To zaledwie 25 minutowa rozśpiewana krótkometrażówka. Wszystkie cholernie zabawne teksty napisał sam Dr. Seuss - autor książeczki na podstawie której powstał film. Jest lekka, przyjemna i człowiek aż rwie się do śpiewania. Zawiera ogromny ładunek humoru i dostarcza naprawdę dobrej zabawy. Dla mnie dodatkową atrakcją jest Boris Karloff, który nie tylko jest narratorem, ale i również użyczył głosu Grinchowi. A morał: "He puzzled and puzzled till his puzzler was sore. Then the Grinch thought of something he hadn't before! Maybe Christmas, he thought, doesn't come from a store. Maybe Christmas... perhaps... means a little bit more!" można spokojnie sprzedać każdemu christmas haterowi. Jutro o 12:30 na TVP1 leci remake i tak pozytywnie nastawiony do tego zielonego zrzędy, postaram się rzucić okiem. Może tym razem mi podejdzie.


Drugi film to mój klasyk z dzieciństwa, chociaż chcąc być dokładnym powinienem zaznaczyć, że świątecznym klasykiem była książeczka, którą zrobiona na jego podstawie. Chodzi o "Opowieść wigilijna Myszki Miki" - disney'owską wersję "Opowieści wigilijnej" Dickensa. Książeczkę czytałem jako dzieciak spokojnie kilkanaście razy. Zdarzyło mi się zrysowywać postaci na świąteczne kartki dla rodziny i naprawdę zrobiłem sobie tym dzisiejszym seansem olbrzymią przyjemność. Nie tylko jest to "Opowieść wigilijna" - historia, która w doskonały sposób wykłada na ławę to co najważniejsze w Świętach (chyba najbardziej świąteczna ze wszystkich świątecznych historii), ale również humorystyczna kreskówka Disney'a. Ciamajdowaty Goofy jako Jacob Marley, były wspólnik Ebenezera Scrooge'a czy sepleniący Donald czy właśnie liczący złote monety Sknerus wywoływali u mnie uśmiech dziesięć lat temu i robiły to również dzisiaj. Wersji tej opowieści są pewnie dziesiątki, ale właśnie ta (i może ta z Patrickiem Stewartem) jest to moją ulubioną - pewnie przez olbrzymi ładunek nostalgii i przez fakt, że była pierwsza.

I trzecia pozycja to znowu Disney, tym razem chyba niespecjalnie znany - sam dowiedziałem się o nim trzy dni temu. Jest to "The Small One" z 1978 roku, i tak jak "Dziewczynka z zapałkami" o której pisałem przedwczoraj, tak i "The Small One" jest jedną z najbardziej wzruszających disney'owskich produkcji jakie miałem przyjemność obejrzeć. Jest to historia starego, małego osiołka (Small One), który nie ma siły pracować w gospodarstwie i musi zostać sprzedany. Wraz ze swoim młodym panem rusza do miasta w poszukiwaniu nowego domu, ale słabego zwierzątka nikt nie chce kupić. Ta poruszająca historia przyjaźni chłopca i osła o olbrzymim sercu łapie za serce od pierwszej chwili i trzyma aż do samego końca. Jesteśmy świadkami ostatniego dnia spędzanego wspólnie i chociaż jest tam kilka radosnych i charakterystycznych dla tego studia momentów - poranna zabawa czy chociażby śpiewający kupcy to wcale nie jest do śmiechu. Jednak jest happy end i chociaż nic przez cały film na to nie wskazuje to jednak jest to świąteczna pozycja. Dla miłośników Disney'a, dobrych filmów krótkometrażowych i wyciskaczy łez pozycja obowiązkowa (i do znalezienia na YT).

Polecam poświęcić trochę ponad godzinę i obejrzeć wszystkie trzy. Póki jeszcze są Święta.